Met een grote playerbase en letterlijk miljoenen fans die dagelijks hun ding deden in de wereld van Warcraft, besloop de ontwikkelaar een interessant gevoel. Om de toekomst van hun online wereld te garanderen moesten er dingen veranderen. De wereld moest kapot gemaakt worden om opnieuw te doen leven.
In 2010 bracht Blizzard de derde uitbreiding voor World of Warcraft uit. Een uitbreiding die de grootste veranderingen in de game tot op heden zou brengen. Cataclysm, zoals de game mocht heten, introduceerde de draak Deathwing opnieuw (eerder kende we hem als Neltharion the Earth Warder). Sinds Warcraft II, waar Neltharion voor het laatst gezien werd, heeft hij twintig jaar de tijd gehad om zijn wonden te helen en zijn complete wraak te plannen. Zijn terugkeer vanuit Deepholm naar Azeroth was een verschrikkelijke. Het bracht de cataclysme met zich mee; de complete wereld scheurde open. Steden werden verwoest, bossen stonden in brand en landen werden uit elkaar getrokken en stonden onder water. Doordat te midden van dit alles ook nog eens een nieuw conflict tussen The Alliance en The Horde (onder leiding van Garrosh Hellscream) uitbrak, was Azeroth nou geen bepaald prettige plek om in te wonen.
Niet alleen bracht Cataclysm de mogelijkheid om te spelen tot level 85, ook herintroduceerde Blizzard haar spelers de continenten waar we jaren doorheen waren gelopen. Alles oogde anders. De destructie was overal duidelijk. Facties wisselden van politieke standpunten, nieuwe personages deden hun ding. Een compleet nieuwe zone werd toegevoegd aan het spel, inclusief toffe dungeons en uitdagende raids. Om uiteindelijk oog in oog te staan met draak Deathwing voelde als een heuse beproeving, maar ook als een perfecte manier om het verhaal voorlopig te eindigen. Deathwing was na The Lich King een waardige tegenstander waar veel spelers honderden uren tegen hebben mogen vechten.
Hoe anders was het toen in 2012 Mists of Pandaria verscheen. Ooit begonnen als een 1 april-grap vanuit Blizzard werden de Pandaren nu dan toch geïntroduceerd als speelbare personages. Spelers konden de Pandaren kiezen met een interessante optie. Waar je voorheen besloot of je voor The Alliance of voor The Horde vocht, speelde je de Pandaren zonder een keuze te maken. Pas tijdens het spelen kon je bepalen welke kant jou beter lag. Want in de wereld van Warcraft is er geen goed tegen kwaad. Beide kanten hebben goede en slechte dingen in zich zitten. Het was aan jou om te beleven wat dat was. Of je dat deed met een oude klasse, of de nieuwe geïntroduceerde ‘Monk’, was volledig aan jou. De weg naar level 90 kon beginnen.
Nadat het verhaal rondom Deathwing afgesloten was, was het aan Garrosh Hellscream om The Alliance aan te vallen met zijn Horde om het gebied in Kalimdor volledig naar zijn hand te zetten. De menselijke stad Theramore viel snel onder zijn macht waardoor het conflict over de gehele wereld aanwakkerde. Tijdens een gevecht op de woeste wateren van Azeroth, waarin geen winnaars te vinden waren, spoelden leden van beide kampen aan op een strand na het vergaan van hun schepen. Dit tot op heden onontdekte gebied, Pandaria genaamd, werd al snel een nieuw land dat geclaimd moest worden in de naam van beide facties. Wat men niet wist op dat moment was dat Pandaria een druk bevolkt gebied was. The Alliance, alsook The Horde probeerde de Pandaren voor zich te winnen, maar het lot van elke Pandaren bleek hun eigenste te zijn.
Mists of Pandaria introduceerde een compleet nieuwe manier van spelen met de Monk. De Chinese invloeden, die Blizzard duidelijk gebruikte om ‘pandaberenland’ een geschiedenis te geven, werden doorgevoerd in alle visuele elementen. Van vliegende, lange draken, tot typerende manieren waarop de Panda’s wonen, reageren en werken. Pandaria was een ander soort gebied dan dat we tot dat moment hadden gezien en bracht mogelijkheden met zich mee. Bijvoorbeeld het beheren van je eigen tuin, het smeden van vriendschappen en het doorspitten van compleet nieuwe raids en dungeons.
Het duurde wederom twee jaar voordat Blizzard de volgende, inmiddels vijfde uitbreiding voor World of Warcraft op de wereld los liet. Uiteraard bracht Warlords of Draenor de mogelijkheid om eindelijk naar level 100 te gaan en was Draenor een compleet nieuw gebied om in te questen. Het was echter het verhaal waar Blizzard dit keer weer dik op in wist te zetten, iets wat met Pandaria misschien minder prominent aanwezig was geweest. Spelers gingen terug in de tijd naar de originele thuiswereld van de Orcs. Nog voordat de vernietigingen uit Warcraft II hadden plaatsgevonden, nog voor het scheppen van het Outland uit World of Warcraft: The Burning Crusade.
Na de gebeurtenissen uit Mists of Pandaria is Garrosh Hellscream door een samenwerking van The Horde en The Alliance afgezet als Warchief en werd opgesloten door de Pandaren om terecht te staan voor de door hem gemaakte fouten. Echter, door de hulp van Kairoz, een Bronze Dragon, weet hij te ontsnappen en reist terug naar het Draenor uit het verleden. Daar wil hij met de tijdlijn spelen om zo een alternatieve toekomst voor Azeroth en Draenor te rechtvaardigen. De gebeurtenissen uit de eerste drie Warcraft-games werden teniet gedaan en een sterkere versie van The Horde ging nu door als ‘The Iron Horde’.
Het conflict leek dus geheel vanaf 0 opnieuw te beginnen, ware het niet dat er behoorlijk wat personages zich hebben opgeofferd om de toekomst te beschermen. The Dark Portal werd aan de kant van The Iron Horde vernietigd, waardoor de mensen van The Alliance geen weg meer naar huis hadden. Maar Azeroth was veilig. Gelukkig werden er toch manieren gevonden om contact te houden met de thuisbasis waardoor supplies en soldaten gestuurd konden worden. Samen met The Horde vocht the Alliance tegen de Iron Horde, iets wat resulteerde in de dood van Garrosh. The Iron Horde werd opgedoekt, maar een ander kwaad lag nog steeds te wachten in de diverse nieuwe dungeons en raids. Toch, tijdens een alles beslissend evenement stuurde Archimonde een zekere Gul’dan richting het Azeroth uit de originele tijdlijn om daar een pact te sluiten met ‘The Burning Legion’. Het was de opzet voor dat wat komen gaat.
Later dit jaar verschijnt World of Warcraft: Legion, de zesde uitbreiding voor de MMO. Wanneer spelers hun weg gaan banen naar level 110, met een oud personage of de nieuwe Demon Hunter, zal het verhaal uit Warlords of Draenor verder gaan. Het gevecht met The Burning Legion gaat groter worden dan de gevechten ooit waren in de oude geschriften. Wanneer de stoffelijke overschotten van Illidan Stormrage gevonden worden en de oorlog uitbreekt, vlucht Gul’dan richting Stormwind om Koning Varian Wrynn te waarschuwen rondom de komende, gigantische invasie. Spelers moeten artefacten leren gebruiken en machtigere wapens hanteren om de Burning Legion tegen te gaan. Een pact met de Demon Hunters is noodzakelijk om de toekomst van Azeroth te garanderen…
Hoewel World of Warcraft niet meer de aantallen miljoenen spelers heeft zoals de game dat deed tijdens de originele release en de eerste uitbreidingen, loopt de MMO van Blizzard nog steeds als een trein. Wetende dat de game inmiddels haar twaalfde jaar in mag gaan, is dat heel bijzonder te noemen. In een wereld waarin elke MMO na enkele maanden de free-to-play kant op moet gaan om te blijven bestaan, weet Blizzard met haar maandelijks te betalen game nog steeds met kop en schouders boven de rest uit te steken. De toekomst gaat uitwijzen hoe lang ‘WoW’ nog relevant kan blijven. Mijn stem hebben ze.
