Wanneer ik de themesong van Kingdom Hearts hoor, dan word ik ongelooflijk emotioneel. Het liefste zou ik meteen alle delen uit de kast pakken en ze allemaal opnieuw gaan spelen. Ergens is dat gek, want dat heb ik niet bij ieder spel wat ik speel. Goed, er zijn een aantal spellen waarbij ik dat heb maar niet bij allemaal. Waarschijnlijk maakt dat het verschil tussen een spel en een spel. Kingdom Hearts maakt iets los bij mij, maar hoe kan dat toch?
Het eerste wat in mij opkomt is na te gaan hoe oud ik was toen ik Kingdom Hearts voor het eerst speelde. Dat was in 2002, dus toen was ik 15. Als vijftienjarige was ik al vaker achter mijn PlayStation te vinden dan buiten, dus een groot deel van mijn leven bestond uit games. Fan van Final Fantasy was ik toen al jaren, dat klinkt bijna eng in combinatie met mijn leeftijd destijds, maar het is wel zo. Mijn eerste Final Fantasy, het zevende deel, kreeg ik namelijk in handen toen ik nog op de basisschool zat en het spel nog over de honderd gulden was. Ja, je leest het goed, ik snap ook nog steeds niet waarom mijn ouders zo gek waren om een spel te kopen van over de honderd gulden.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Deze zelfbenoemde Final Fantasy-fan moest en zou dus ook Kingdom Hearts hebben. Dag in dag uit volgde ik het nieuws, en dat deed ik niet bij veel spellen. Alles, maar dan ook alles wat er te vinden was over Kingdom Hearts moest ik weten. Uiteindelijk kwam de dag dat Kingdom Hearts te koop was. Zonder bijbaantje of enige andere inkomsten smeekte ik mijn ouders om hem voor me te kopen. Niet lang daarna zat ik voor de televisie en met ingehouden adem keek ik naar het scherm. ‘Disney interactive’, ‘SquareSoft’, alle schermen bekeek ik aandachtig tot het titel scherm in beeld kwam met op de achtergrond het pianostuk ‘Dearly Beloved’. Het grappige is dat iedereen Kingdom Hearts herkent aan een ander deuntje, ook ik.
Wanneer het spel begint krijg je teksten te lezen welke duidelijk gaan over het beginnen van een reis, over de verschillende werelden en hoe deze allemaal hetzelfde lot delen. Misschien is dat wel wat Kingdom Hearts zo speciaal maakt; de reis die je maakt en hoe dit reflecteert in ieders leven. Eigenlijk begint toch elk leven als een reis, waarbij je vrienden maakt en vrienden kwijtraakt. Waarbij je staat voor datgene waarin je gelooft en vecht tegen de dingen welke je kwaad willen doen. Wie weet, misschien is dit wel één van de redenen die Kingdom Hearts zo bijzonder maken.
Toen ik Sora leerde kennen, een enorm optimistische jongen die niets liever wil dan met zijn vrienden op avontuur gaan, was ik meteen om. Misschien omdat ik zelf nog niet zo oud was en het daarom makkelijker was om me in te leven in een jong iemand? Nee, anders zouden er veel games afvallen voor jongeren, dus dat is het niet. Niet alleen dat maar iedereen kan zich inleven in een jong iemand, iedereen is toch jong geweest. Oh.., oké, iedereen kan zich inleven in een jong iemand. Dat zou het dus kunnen zijn.
Je leert steeds meer personages kennen en leeft met hen mee, waarom? Weet ik veel… dat doe je gewoon. Het moment dat er keer op keer iets gebeurt wat Sora en zijn vrienden tegenhoudt in hun reis. Het moment dat er afscheid moet worden genomen. Het moment dat je het eerste Disney-personage voorbij ziet komen.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Ergens denk ik dat dit ook een reden is waarom Kingdom Hearts zo speciaal is. Ieder klein kindje ziet namelijk al vrij snel zijn of haar eerste Disney-film. Zelf heb ik ook menig Disney-film versleten waarbij ik ook mijn favorieten heb die zelfs nu, op 27-jarige leeftijd, nog steeds in mijn kast staan. Voor Rapunzel ben ik zelfs naar de bioscoop gegaan! Iets in Disney raakt je, de verhalen over prinsessen en prinsen. Het idee dat je lang en gelukkig leeft met je prins is iets waar elk jong meisje van droomt, trouwens ook elk tienermeisje en later zelfs elk volwassen meisje. Het liefste zou je, midden op straat, liedjes gaan zingen en gaan dansen. Wie wil er niet dat wanneer je het huis schoonmaakt elk dier uit het bos komt helpen. Zo nu en dan kijk ik naar mijn konijn en verwacht ik ook dat hij er ineens vandoor rent en vertelt dat hij haast heeft (dat is misschien wat overdreven maar de vrouwen onder ons snappen me wel).
Al deze redenen maken Kingdom Hearts waarschijnlijk speciaal. Het feit dat elke jeugdherinnering die ik heb wordt gecombineerd in een game maakt het in ieder geval voor mij een bijzondere game. Elk deel heeft zijn eigen charme, hoewel ik helaas Dream, Drop, Distance nooit heb kunnen spelen aangezien ik toentertijd ‘Nintendo 3DS’-loos was. Ik leef mee met de personages en volg zonder te knipperen het verhaal, waarom? Geen haar op mijn hoofd denkt eraan dat ik maar een moment van Kingdom Hearts moet missen, daarom!
