Ik moet eerlijk bekennen dat ik enige reserves had toen ik Watch Dogs Legion voor het eerst opstartte. Dit is een game die zaken als politiegeweld, het constante monitoren van burgers door de overheid en het in elkaar stuiken van de democratie als grote thema’s heeft. Het heeft een erg groot “2020 the game” gehalte als je het mij vraagt. Kunnen we niet gewoon terug naar het vrolijke San Francisco waar ik wat kon meppen met een soort jojo en op de scooter rijden tussen het spelen met hack drones door? Nee, dat kunnen we dus niet. In dit derde deel trekken we naar het grauwe regenachtige Londen voor een game die somber en duister lijkt. Als je stevig begint te spelen ontdek je echter iets dat best verrassend is, namelijk dat er onder dat dystopische oppervlak best wel nog plaats is voor luchthartige fun en vrolijkheid. De reserves die ik had verdwenen spelenderwijs.
Het post Brexit Londen van Watch Dogs Legion is een speeltuin waar ik maar al te graag keet in mag schoppen. Het is een veel meer waarheidsgetrouwe weergave van de stad dan ik had verwacht. Ja, dat sci-fi sausje uit de trailers is inderdaad aanwezig, maar het Londen eronder is wel uiterst herkenbaar als je er ooit geweest bent. De sfeer van de individuele buurten komt sterk uit de verf en onder al die neon en oppressie heb je een stad die bruist van het leven op de straten en in de pubs. Het is misschien niet de mooiste open wereld die Ubisoft ooit gemaakt heeft, omdat Londen nou eenmaal dat groezelige kantje heeft dat gepaard gaat met dergelijke grote steden, maar het is wel een boeiende. Wat wel opvalt zijn de accenten van de NPC’s op straat, want blimey…die zijn soms echt over the top. Het lijken soms wel figuranten die auditie willen doen voor een nieuwe Mary Poppins. Ellow, guvnah.
Londen is een sfeervolle sandbox, maar de grote bestaansreden van dit Legion is uiteraard de perspectieven van waaruit je er chaos in kan creëren. In plaats van te opteren voor een enkele protagonist heeft Ubisoft besloten je haast een volledige stad aan personages te geven. Er zijn op die manier geen NPC’s in de game, want iedereen is wel degelijk playable. Dat idee heeft iets overweldigends, maar blijkt in praktijk een stuk eenvoudiger te behappen. Het komt er gewoon op neer dat je verschillende mede Londenaren kan rekruteren, van voormalige spionnen, tot barmannen, straatventers, oude omaatjes of noem maar op, elk met hun individuele sterktes en zwaktes. Dat legioen aan soldaten voor je Dedsec organisatie kun je dan naar believen inzetten in missies die het verzet tegen de onderdrukkende macht ten goede komen. Kijk, dat is dus pure onversneden gaming fun he. De game draait volledig op dat gegeven van zo veel mogelijk mensen rekruteren en een gevarieerd arsenaal aan rekruten tot je beschikking hebben, het spelen met de sterktes en zwaktes van elk individu. De game gaat ook echt lekker divers en over the top, zo heb je een imker die mechanische bijen houd en een zwerm van die kleine robotjes kan oproepen ( Black Mirror knipoogje) maar nogal snel last krijgt van zenuwen waardoor stealthy te werk gaan problematisch kan worden. De mogelijkheden wat variatie betreft zijn uiteraard niet eindeloos, maar de diversiteit in skills en persoonlijkheden is desalniettemin erg indrukwekkend te noemen. Er zijn een pak meer diverse figuren en gameplay stijlen dan ik op voorhand had verwacht van de game, wat uiteraard aanspoort om te gaan experimenteren en te stoeien. Uitzoeken welke rekruut en welke aanpak het best geschikt is voor een missie is een groot deel van de pret. Natuurlijk zijn er limieten en zal je een aantal perks en stemmen vaker zien opduiken tijdens je kleine dertig uur met de game, maar er zitten genoeg rare vogels in de game om je zelfs tot het einde nog te verrassen.
De missies zelf zijn grotendeels volgens het boekje. Ga daarheen, infiltreer die omgeving waar je niet mag komen en steel een pakketje of saboteer iets. Het zijn het soort missies die je associeert met een sandbox als dit; wat een gevoel van déjà vu gevaarlijk reëel maakt. I, dat opzicht fungeert het gegeven van een Legion als een godsgeschenk omdat de keuze aan rekruten de game naar een hoger plan tilt. Als je op een bouwwerf moet zijn kan je uiteraard een vechtersbaas op af sturen die wat schedels in kan meppen, of je kan een werfleider die sowieso ter plekke mag zijn in je legertje inlijven en de zaken een stuk subtieler aanpakken. Ik had op voorhand echt wel mijn twijfels of ik voeling ging kunnen hebben met de game zonder centraal karakter zoals Marcus of zelfs die droge Vitabis koek van een Aiden, maar ook dat ebde snel weg tijdens het spelen. Ik voelde me als een leider die zijn rekruten in het verzet wist aan te sturen en was oprecht geboeid in hun interactie met de spelwereld, zeker gezien het feit dat perma death echt wel een dingetje is in de game. Vergeet het maar om je favoriete personages te kiezen en het de hele game uit te zingen met je maatjes, dood is dood. Zeker als het om een redelijk uniek personage gaat waar je best wat moeite voor moest doen om het in je verzet te krijgen kan het best prikken als je het ziet falen. Ik ben niet boos okay, gewoon teleurgesteld. Volgende.
Watch Dogs Legion is een bizar beestje omdat het overduidelijk verre van perfect is, maar de som der delen wel positief uitdraait. Laat me dat even uitleggen. Het verhaal bijvoorbeeld probeert, net als Far Cry 5 dat deed, relevante hedendaagse thema’s te belichten. Dat doet het alleen wat knullig. Ja, het gaat over Big Brother, het afbrokkelen van democratie, de migrantencrisis in Europa, maar het gebruikt die thema’s grotendeels als kapstokje voor de gameplay aan op te hangen. Het voelt vaak wat als window dressing aan. Op zich is dat niet zo erg, alleen valt het verhaal af en toe wat door de mand met dialogen die gewoon qua toon niet landen omdat ze hoegenaamd niet passen bij het personage dat je op dat moment bestuurd. Verder is het dus weer die bekende mix van rijden, sluipen, knallen aangevuld met het gebruik van gadgets en hacken met de druk van één knop die je gewoon bent van Watch Dogs. In theorie zou het dus niet mogen werken omdat de gameplay grotendeels een herwerking is van wat we in de vorige games deden, maar in de praktijk? Heb ik het al gehad over de grote meerwaarde die het kiezen uit tientallen personages met zich mee brengt? Het is gewoon zo dat het gebruik van het Legion in tandem met een sfeervolle weergave van Londen een degelijke sandbox game naar een grotere hoogte weet te tillen.
Op moment van schrijven zijn er nog wat ruwe kantjes aan Watch Dogs Legion. Zeker op de base PS4 waar ik de game aan een test onderwierp zijn er wat problemen als framerate drops, clipping en andere bugs. Doen deze dingen afbreuk aan de funfactor? Niet echt. Gaat Ubisoft deze issues er uit patchen? Het kan goed zijn dat dit wanneer je dit leest al gebeurd is. Om die reden hebben de technische mankementen geen factor op de eindscore. Wel noemenswaardig is dat de laadtijden van de game aan de lange kant zijn op de huidige consoles, iets dat op de PlayStation 5 en de Series X uiteraard verwaarloosbaar zal zijn. Raad ik om die reden aan om indien mogelijk de game op de nieuwe consoles te gaan spelen waar je ook grafische verbeteringen mag verwachten? Dankzij de policy van Ubisoft die stelt dat als je de game op PlayStation 4 of xbox One koopt je ook de next gen versie zal kunnen spelen is dat in elk geval de aan te raden optie. Hou je het voorlopig echter liever bij de vertrouwde consoles, dan heb je ondanks de wat ruwere kantjes zeker en vast geen ondermaatse game te pakken.
Watch Dogs Legion tilt een traditionele degelijke sandbox game naar een hoger niveau door je als nagenoeg iedereen om je heen te laten spelen. Het is een concept dat voor een stevig infuus van fun en vrijheid zorgt en van de grauwe straten van Londen een veel amusantere plek maakt dan ik initieel had verwacht.
