Het genre ‘rauwe shooter’, zoals we het maar even zullen noemen, is altijd al ondervertegenwoordigd geweest op Nintendo-platformen. Het publiek dat de hardware van de Japanners in bezit had zat er misschien ook niet zo op te wachten, vandaar dat ontwikkelaars er ook weinig tijd en moeite in staken. Echter, zoals op wel meer vlakken is met de Switch alles anders. Na DOOM vorig jaar kunnen we nu Wolfenstein II: The New Colossus in onze Switch schuiven.
Bethesda is sinds de release van de Switch goed bevriend met Nintendo. In de onthullingstrailer van de console waren al beelden van Skyrim te zien, al werd destijds nog niet bevestigd dat de game daadwerkelijk naar de Switch zou komen. Inmiddels weten we natuurlijk wel beter en ondersteunt Bethesda de nieuwste console van Nintendo misschien wel het beste van alle third party-uitgevers. Na de technisch indrukwekkende port van DOOM is ook voor deze tweede Wolfenstein ontwikkelaar Panic Button aangesteld om het spel naar de Switch te brengen. En wederom bewijzen ze heer en meester te zijn in het maken van concessies.
De gameplay van Wolfenstein II: The New Colossus is namelijk, net als bij DOOM het geval was, compleet identiek aan die van de game zoals die al voor PC, Xbox One en PlayStation 4 verscheen. De game loopt consequent soepel, bestuurt heerlijk en brengt de grimmige sfeer van het alternatieve einde van de Tweede Wereldoorlog prima over. Desondanks zijn de verschillen met de andere versies overduidelijk. Bedenk je ook even wat er gedaan wordt: een consolegame ontworpen voor hardware uit 2013 wordt overgezet naar mobiele hardware uit 2015. Dat dat gelukt is mag überhaupt al een wonder heten.
Gevolg van het porten naar de minder krachtige Switch-hardware is ten eerste dat de game niet met zestig maar met dertig frames per seconde op je scherm verschijnt. Dit maakt de game wel iets minder vloeiend, maar storend is het eigenlijk niet. Ook met die halvering van de framerate speelt het spel nog prima. Na de framerate de duidelijkste verandering is de (veel) lagere resolutie. Zowel docked als handheld is een ‘waas’ te zien die over het beeld ligt, waarbij je als je handheld speelt met afstand de grootste concessies voor lief moet nemen. De resolutie in dynamisch, wat inhoudt dat er afhankelijk van hoe zwaar de processor het heeft door de gebeurtenissen in het spel er geschakeld wordt tussen hogere en lagere resoluties. Over het algemeen heeft ook dit geen gevolgen voor de gameplay. Echter hebben we toen we handheld speelden meerdere momenten meegemaakt waardoor schieten op nazi’s die wat verder weg stonden écht lastig werd doordat je echt een vlek zag in plaats van een personage.
Gelukkig zijn technische concessies niet het enige verschil in de Switch-versie ten opzichte van de andere platformen. Panic Button heeft ook een toevoeging gedaan in de vorm van gyro-controls. Sinds deze zijn geïntroduceerd in Splatoon voor de Wii U en verder zijn geperfectioneerd in Splatoon 2 worden ze omarmd door de community. Zelfs dermate dat deze manier van besturen ook wordt toegevoegd in andere games. Eerder zagen we het natuurlijk al DOOM en meer recentelijk in Fortnite voor de Switch, waar het met name door fanatieke Switch-gamers gezien wordt als een hele fijne toevoeging. En ja, ook in Wolfenstein werkt het heerlijk soepel. Echter je moet wel gewend zijn om ermee te spelen. Het vereist een andere manier van spelen en het moet je ook wel een klein beetje liggen.
Met het verschijnen van een technisch geavanceerd spel als Wolfenstein voor de Switch bewijst Panic Button definitief dat Nintendo’s console ‘gewoon’ mee kan met games die voor PlayStation 4 en Xbox One verschijnen. De toevoeging van gyro controls en het standaard voordeel van de Switch dat games ook portable gespeeld kunnen worden vormen beide een mooie meerwaarde voor de Switch-versie van dit spel. Op technisch gebied moeten er natuurlijk wel flinke concessies gemaakt worden, maar de lagere framerate en resolutie komen de gameplay amper tot niet in de weg te staan. Wolfenstein II: The New Colossus voor de Switch is een volwaardige versie die even fijn, misschien zelfs wel fijner nog speelt dan op de andere platformen. En dat is een prestatie van formaat.
