Na de matige remake van Wolfenstein die een jaartje of drie geleden verscheen, komt volgend jaar onder de vlag van Bethesda Wolfenstein: The New Order uit. Geen ID Software dus. Zou dat de game kunnen maken of breken? Wij mochten alvast met de game aan de slag
Wolfenstein: The New Order speelt zich af in de jaren ’60. De roerige jaren ’60 kunnen we wel zeggen, maar niet door vrouwen die baas willen zijn in eigen buik en krakers die leegstaande gebouwen bewonen en bezetten. Het probleem waar de wereld in de zestiger jaren van deze Wolfenstein-game mee kampt is van hele andere, en net wat ernstigere, proporties: nazi’s. Na de Tweede Wereldoorlog ja. In deze alternatieve versie van de naoorlogse geschiedenis hebben de nazi’s de oorlog namelijk gewonnen en heersen ze niet alleen over Europa, maar over de complete wereld.
Het deel van de game dat wij mochten spelen was een stukje proloog, dat zich afspeelt in de jaren ’40. We spelen net als in de eerdere Wolfenstein-games natuurlijk als William Blazkowicz, die op missie wordt gestuurd om een evil naziarts die allerlei creepy experimenten uitvoert het hoekje om te helpen.
We beginnen te spelen terwijl we aan een zipline bungelen die evenwijdig aan de muur van een gebouw hangt. Het is de bedoeling dat we zo ver mogelijk naar boven lopen, maar de aanwezige nazi’s die door de vensters naar buiten piepen zien dat niet bepaald zitten en trakteren ons op een ‘fijne’ kogelregen. Al klimmend schiet je de vijand zijn raam uit, tientallen meters lager komt hij op de grond terecht. Klinkt helemaal niet zo spannend eigenlijk, maar toch pakt deze simpele scene je en wil je verder spelen. Je wilt die freak van een naziarts te pakken krijgen.
Dat gaat echter niet zo vlot als de bedoeling was. Eenmaal verder doorgedrongen in het nazi-bolwerk komen we terecht in een ‘behandelruimte’ van de doctor, waar we dingen zien waar de gruweldokter die echt heeft bestaan (we zijn z’n naam even kwijt, maar hij voerde vreselijke experimenten uit op levende gevangenen uit concentratiekampen) nog een puntje aan kan zuigen. Als de beste (ofja, beste…) man ontdekt dat er een groepje vreemde commando’s door zijn lab struint, wordt zijn humeur er niet beter op en werkt hij hen naar buiten.
Maar goed, we zullen niet te veel verklappen. Blazkowicz komt in ieder geval uiteindelijk met een hersenbeschadiging in een gekkenhuis terecht. Veertien jaar nadat hij daar binnen is gebracht besluiten de nazi’s dat de instelling overbodig is geworden. Het echtpaar dat de zaak runt is het daar niet mee eens, maar de wil van de nazi’s is wet en ze schieten de twee zonder pardon dood. Hun dochter, die Blazkowicz jaren verzorgd heeft en waar hij een redelijke crush op heeft, wordt knock-out geslagen en vervolgens worden alle patiënten voorzien van een headshot. Tenminste, totdat de nazi’s bij Blazkowicz komen… dan begint het knalfestijn pas écht.
Een heerlijk knalfestijn kunnen we wel zeggen. Want hoewel de game pas volgend jaar in de schappen ligt, voelde het level dat wij speelden op een paar kleine bugjes na al erg goed aan. Vooral over de manier waarop de wapens aanvoelen zijn we zeer te spreken. Het is een flinke kluif voor ontwikkelaars om digitaal schietgerei solide en, voor zover dat mogelijk is, realistisch aan te laten voelen. Ontwikkelaar MachineGames heeft het in dit – relatief – vroege stadium van de ontwikkeling van de game al voor elkaar. Zowel bij het schieten met pistolen als bij het schieten met één of machinegeweren (jawel, je kunt dual wielden) heb je het gevoel dat je een krachtig wapen in handen heb. Het is de combinatie van de goede animaties, de rumble in de controller en het diepe geluid die je dat gevoel geeft. Een gevoel van macht.
http://www.youtube.com/watch?v=p9vXzCV4g4s
Volgens de ontwikkelaar wordt deze Wolfenstein echter geen rechttoe-rechtaan shooter. Natuurlijk wordt het wel een van de belangrijkste aandachtspunten dat de game lekker wegspeelt en het alles bij elkaar een goede shooter-ervaring is die eer doet aan de delen waar we met zijn allen zo van genoten hebben. Maar er is nog iets waar naar eigen zeggen flink wat moeite ingestoken wordt: het verhaal. Na een speelsessie van een half uur kunnen we daar nog niet zo veel over zeggen natuurlijk, maar de basis die in de door ons gespeelde proloog gelegd wordt lijkt in ieder geval solide genoeg om een aardig verhaal op uit te bouwen. Wraakgevoelens, opbloeiende liefde tussen het hoofdpersonage en een door de badguys toegetakeld meisje… Het klinkt momenteel misschien nog wat standaard, maar een ontwikkelaar die een fictief universum met een alternatieve afloop van de Tweede Wereldoorlog zo neer kan zetten zoals MachineGames hier doet, willen we best wat vertrouwen geven.
Qua gameplay smaakte de half uur durende speelsessie die we met Wolfenstein: The New Order hadden sowieso naar meer. De brute wapens liggen ten grondslag aan de actie die heerlijk wegspeelt, en met de belofte van een interessant verhaal zijn we erg benieuwd geworden naar wat MachineGames ons volgend jaar met deze nieuwe Wolfenstein-game gaat brengen. Wij hebben wel weer zin in een potje nazi’s schieten.
