Ik heb een behoorlijke haat-liefde verhouding met het RPG-genre. Aan de ene kant vind ik het heerlijk om me helemaal te storten in een uitgebreid verhaal waar ik misschien wel honderd in kan stoppen, maar aan de andere kant ben ik een ontzettend ongeduldig persoon, iets wat je behoorlijk tegen kan gaan staan bij het spelen van een RPG. Gelukkig zijn RPG’s de laatste tijd al wat meer actievol. De Ys-serie doet niet mee aan die trend: deze serie was namelijk al altijd heel actievol! Met dat in mijn achterhoofd ging ik vol goede moed aan de slag met Ys: Memories of Celceta!
Een verhaal is altijd heel belangrijk in een RPG, maar het komt mij nogal vaak voor dat ik bepaalde gedeeltes van het verhaal lijk te missen. Gelukkig kan ik nu de hand schudden van de hoofdrolspeler in Memories of Celceta: Adol Christin, het hoofdpersonage van de YS-serie is namelijk zijn geheugen kwijt. Hij wordt zonder enig idee wakker in een slaperig stadje, maar de game zorgt er al redelijk snel voor dat je onderweg raakt.
De eerste taak die je op je krijgt is het verkennen van een bos. Dit bos komt Adol wel redelijk bekend voor: hij heeft het ergens in gedachten wel eerder gezien maar weet niet precies hoe alles nou allemaal nog zit. De game laat je behoorlijk vrij in het verkennen van het bos, iets wat mij persoonlijk wel aansprak. Niet domweg grinden in een klein stukje van de map, de game nodigt je uit om eens flink te gaan verkennen. De eerste paar uur die je in de game doorbrengt is er dan ook nog niet echt een groot gevaar, je bent voornamelijk wat spullen aan het verzamelen en wat kleine monsters aan het verslaan. Toch ergerde ik me hier niet aan. De game houdt je genoeg bezig en bovendien wordt je voortgang bijgehouden door de game, je ziet namelijk precies hoeveel je van het bos hebt ontdekt.
Als je steeds meer van het bos ontdekt, zul je ook steeds meer monumenten vinden. Deze monumenten zijn als het ware ‘fast travel’-punten. Hier zit echter wel een ‘maar’ aan: je kunt alleen tussen monumenten reizen die dezelfde kleur hebben. Dit voorkomt dat je zomaar van het midden van de map naar het beginpunt kunt reizen. Door deze monumenten wordt de map in verschillende regio’s opgedeeld, waar je binnen de regio’s wel gebruik kunt maken van de fast travel mogelijkheid. Het werkte voor mij verrassend goed en ik betrapte mezelf erop dat ik echt goed ging nadenken over bepaalde routes op de map: iets waar ik normaal eigenlijk niet het geduld voor heb.
De randzaken zijn dus prima in Memories of Celceta, maar hoe speelt de game? Ik kan zeggen dat het vechtsysteem juist ervoor zorgt dat Memories of Celceta een van de beste, zo niet de beste RPG is die verkrijgbaar is op de PlayStation Vita. De combat is snel, intens en bovendien in real-time. Combo’s maken was nog nooit zo makkelijk en lekker. Deze bewegingsvrijheid zorgt echter ook voor een paar kleine problemen: allereerst komt het af en toe voor dat je per ongeluk tegen een vijand aanloopt omdat je hem niet had gezien. De cameravoering is niet het sterkste punt van Memories of Celceta. Doordat je nu ook weg kunt lopen van je vijanden als je in de problemen komt, is Memories of Celceta wat aan de makkelijke kant. Ook het crafting-systeem is wat aan de simpele kant, waardoor de moeilijkheidsgraad wat lager ligt dan je misschien zou verwachten van een RPG.
Naast Adol kun je nog twee andere personages aan je team toevoegen. Elk personage speelt weer anders en heeft weer zijn of haar eigen vechtstijl. Het is aan jou om te kiezen welke personages je het slagveld opstuurt want je kunt in real-time schakelen tussen je personages. Elk personage heeft ook nog een eigen set aan ‘Skills’, speciale aanvallen en vaardigheden die moeten worden opgeladen door genoeg aan te vallen.
Voor een PlayStation Vita-titel ziet Memories of Celceta er niet zo best uit. Het doet niet heel veel afbreuk aan de ervaring, maar als je weet waartoe de Vita in staat is voelt dit toch als een gemiste kans. De game is verre van lelijk en de stijl is best prima, maar er had gewoon wat meer ingezeten. Datzelfde geldt voor het geluid: de voice-acting is lang niet altijd aanwezig en als er stemmen zijn voor je personages zijn ze ook niet erg goed. De muziek die in de game gebruikt wordt is mooi, maar wel een beetje eentonig. Ys maakt af en toe gebruik van het touch screen (zowel voor als achter) van de Vita, maar een wereldschokkende toevoeging is het zeker niet.
In een dikke twintig uur ben je door het verhaal van Ys: Memories of Celceta heen, maar het zijn twintig uren om niet te vergeten. Liefhebbers van traditionele RPG’s zullen misschien teleurgesteld zijn, maar Memories of Celceta is vooral een intense en actievolle RPG die ook nog eens heel lekker wegspeelt. Het tempo in de game ligt precies goed, er zijn een hoop interessante personages en combo’s maken voelt heerlijk. Dat de camera dan af en toe niet helemaal meewerkt en het niet de mooiste Vita-titel is, ach, dat zie ik door de vingers. Feit is dat Ys: Memories of Celceta er opnieuw voor zorgt dat (na Toukiden) er een hoop valt te genieten voor RPG-fans met een PlayStation Vita!
[review pros=”+ Heerlijk vechtsysteem
+ Hoop actie en spanning
+ Map-systeem werkt prima” cons=”- Graphics en geluid niet super
– Camera werkt af en toe niet mee” score= 85]
